Nauczanie Doradcze - CLL

We wczesnych latach 70-tych Charles Curran stworzył nowy model edukacyjny, który nazwał "Nauczanie Doradcze" ("Counceling-Learning"). To innowacyjne podejście za czołowe w procesie nauczania uznało czynniki emocjonalne. Według poglądu Curran'a uczniowie winni być traktowani jako "klienci", których potrzeby miały być adresowane przez nauczyciela w roli "doradcy". Model nauczania doradczego miał zmniejszyć stres spowodowany nową sytuacją uczniów, ich obawami przed porażką. Zdaniem Curran’a proces nauczania miał przebiegać znacznie wydatniej w warunkach interakcyjnej grupy przyjaznych sobie osób uczących się nowego języka. Ważnym elementem tego modelu, a zarazem jego siłą, był nauczyciel, którego uczniowie postrzegali jako przyjaciela służącego radą, pomocnika pełnego zrozumienia dla ich potrzeb i obaw, a nie jako zagrożenie, czy też wroga.

Metoda Community Language Learning nie tylko zmierza w kierunku nauczenia uczniów posługiwania się językiem obcym w sposób komunikatywny, ale również usiłuje zachęcić uczniów do stopniowego przejmowania odpowiedzialności za własne postępy w nauce. Uczenie się i nauczanie w warunkach przyjaznych, gdzie zarówno nauczyciel, jak i uczeń postrzegani są jako "całe osoby" ("whole person"), gdzie intelekt i zdolności nie są odseparowane od uczuć, uważane są za kluczowe w tej metodzie. Początkowe zmagania w nauce języka obcego są rozwiązywane poprzez tworzenie środowiska/atmosfery wzajemnego zaufania oraz wsparcia, jak również poprzez budowanie zrozumienia między "uczniami-klientami" a "nauczycielem-doradcą".

Uczniowie zazwyczaj siedzą w kręgu (kole) z nauczycielem-doradcą poza nim. Uczniowie używają języka ojczystego celem nawiązania stosunków interpersonalnych opartych na zaufaniu między członkami grupy. Jeśli uczeń pragnie coś powiedzieć, robi to w języku ojczystym, a nauczyciel tłumaczy wypowiedź na język obcy. Następnie uczeń powtarza przetłumaczoną wypowiedź, po czym może zadawać kolejne pytania lub na nie odpowiadać; nauczyciel będzie tłumaczył a uczeń powtarzał. Techniki tej używa się do czasu, kiedy uczniowie są w stanie komunikować się w języku obcym, bez konieczności translacji. Proces ten przechodzi od konieczności "polegania" na nauczycielu-doradcy do samodzielności i odpowiedzialności za własny postęp.

• Uczniowie postrzegani są jako "klienci" a nauczyciele jako "doradcy".
• Kluczowym dla procesu uczenia są atmosfera wzajemnego zaufania i wsparcia.
• Uczniom pozwala się używać języka ojczystego; nauczyciel zapewnia tłumaczenie wypowiedzi uczniów, po czym uczniowie próbują je zastosować.
• Gramatyka i słownictwo nauczane są metodą indukcyjną.
• Wypowiedzi uczniów w języku obcym są nagrywane, a następnie odsłuchiwane; zapewnia się transkrypcję owych wypowiedzi oraz odpowiedniki w języku ojczystym celem analizy.
• Uczniowie zaczynają używać języka obcego samodzielnie (bez tłumaczenia) kiedy czują się wystarczająco pewnie.
• Uczniowie zachęcani są do wyrażenia swoich emocji/uczuć oraz spostrzeżeń odnośnie procesu uczenia; nauczyciel okazuje zrozumienie.

• Nagrywanie wypowiedzi uczniów w celu późniejszej analizy.
• Transkrypcja wypowiedzi uczniów z podaniem odpowiedników znaczeniowych w języku ojczystym.
• Refleksja nad doświadczeniami/przeżyciami/uczuciami uczniów.
• Refleksyjne słuchanie. Uczniowie wysłuchują z taśmy swoich wypowiedzi.
• Ludzki Komputer (Human Computer) - nauczyciel w tej roli wymawia w języku obcym to co uczniowie chcą ćwiczyć, dając im jednocześnie możliwość poprawienia własnych błędów.
• Praca w małych grupach. Uczniowie tworzą nowe zdania na podstawie transkryptu, po czym dzielą się nimi z resztą klasy.