Podejścia do sposobów przekazywania wiedzy w nauczaniu języka obcego zmieniały się wraz ze zmianą stosunku do uczącego się, od najstarszych metod konwencjonalnych uważanych za metody tradycyjne jak np.:

• GRAMMAR TRANSLATION METHOD – wypracowana w celu w starożytności do nauczania Łaciny lub Greki, koncentrująca się na treściach nauczania, szczególnie ukierunkowana na język pisany.
• DIRECT METHOD – stosowana już za czasów greckich metoda konwersacyjna koncentrująca się na nauczaniu komunikacji , spontanicznym użyciu języka oraz zdolności "myślenia" w języku obcym
• AUDIOLINGUAL METHOD- ukierunkowana na rozwijanie umiejętności mówienia i słuchania , ma swoje korzenie zarówno w lingwistyce, jak i w psychologii (behawioryzm) oraz miała wpływ na rozwój innych metod
  aż po dominującą obecnie METODĘ KOMUNIKACYJNĄ
• COMMUNICATIVE APPROACH – która skupia się na potrzebach uczniów, a także na związku miedzy językiem uczonym w klasie, a językiem używanym poza klasą. Zasadą wprowadzenia nowego materiału jest przedstawienie go w kontekście, sytuacji z życia wziętej, poprzez pracę z materiałem autentycznym, stosowanie gier językowych, które pozwalają stworzyć warunki zbliżone do naturalnej komunikacji

• Należy kierować się: potrzebami uczniów, ich wiekiem, cechami osobowościowymi, celem nauki, dostępnymi materiałami dydaktycznymi
• Ważnym kryterium jest też nastawienie nauczyciela do danej metody i stylu nauczania
• Niekonwencjonalne metody nauczania języków z pewnością ułatwiają zapamiętywanie materiału, choć obietnice błyskawicznej nauki bez wysiłku są raczej niemożliwe do spełnienia.
• Nie ma uniwersalnej metody, która jest optymalna dla wszystkich uczniów